dlaczego wioska?

4 lata mieszkamy w naszym starym domku. Ciągle remontujemy, poprawiamy, ulepszamy. Kosimy, sadzimy, zbieramy plony. A jak to się zaczęło? Mieszkaliśmy w mieście. Nie za wielkim, jakieś 35 tys mieszkańców. Pracowaliśmy oboje, mieliśmy swoje M i małą Kinię. Zachciało nam się domku nad jeziorem, takiego na weekendowe wyjazdy. Mama moja powiedziała: wiem, gdzie jest fajny domek, blisko jeziora :) pojechaliśmy... i od razu wiedzieliśmy, że to jest to ;) telefon do właściciela, oprowadził nas po tej ruinie ;) tak ruinie, bo dom był bardzo zaniedbany, zniszczony.. załatwiliśmy kredyt i heja! Do roboty! Najpierw dach. Dom kupiliśmy w sierpniu, chcieliśmy przed zimą zabezpieczyć poddasze, bo okazało się, że pokrycie dachowe nie jest w najlepszym stanie. Byłam wtedy w 4 miesiącu ciąży z Kondziem i pamiętam jak K. mówił: co tam, 2 tygodnie i zrobione :) yhy 2 miesiące raczej :) ale to nic, grunt, że zrobione! Ba! Robił sam z dekarzem, świetnym panem Henrykiem. Pomagał też teść. Wszystkie dachówki czyścili, były dobrej jakości, więc szkoda było inwestować kasę w nową. Postawili dach. Potem remont przeniósł się do wnętrza domku. A tam wylewka podłogi na całym dole, 130m2. Elektryka, hydraulika, ogrzewanie - wiadomo. Kaska szłaaaaa jak woda :) trzeba było sprzedać ukochane M i kaska z M poszła dalej w remontownię :) w końcu wprowadziliśmy się na 2 pokoje na dole. Bez gotowej kuchni, pamiętam jak gotowałam jeszcze na elektrycznej płycie, którą przywiózł kiedyś mój tato jeszcze z ZSRR :) Ale byliśmy już u siebie, najważniejsze. Potem, niespodziewanie straciłam pracę, praktycznie z dnia na dzień zostałam z niczym. Ogłoszono kryzys światowy, franio poszedł tak do góry, ze rata wynosiła 3tys i o mało nie osiwieliśmy... pomogła rodzinka, przertwaliśmy! Potem małymi kroczkami, naprawdę małymi... zrobiliśmy piętro domu, też w sumie nie do końca, bo zostały jeszcze 4 pokoje. Znowu przerwa. No i w tym roku salon, taras... i tak powolutku, staramy się, by to miało przysłowiowe ręce i nogi. 

Piszę to wszystko po to, by pokazać, że nie przychodzi nam to łatwo. Nie mamy bogatych rodziców, dziadków.. wszystko ciężką pracą. Raz na wozie raz.... pęknięta rura, wyciek na dopiero co wymalowanej ścianie... oj mamy momenty zwątpienia.. Ci, którzy nas odwiedzają od momentu zakupu domu, wiedzą jak było wcześniej :) te deski na podłogach, brak wody, kanalizacji, pęknięcia w ścianach, że można dłoń włożyć - ale nic nas nie powstrzymało :) wariaty z nas. Na stwierdzenie, że "przecież tu nie ma wody, kanalizy" nasza odpowiedź brzmiała: zrobi się! Jaki problem? :)

A to nasze marzenie. Zawsze chciałam prowadzić pensjonat. Przyjmować gości, cieszyć się, ze komuś u nas dobrze. Pamiętam jak K mawiał: nigdy nie będziemy mieszkać w domku, nie cierpię kosić trawy ;) a teraz... jak wróciliśmy z urlopu, wstał na drugi dzień o 6 rano, by jak to powiedział: zacząć robić to co lubi :) tak, lubimy to. To, że nie mamy sąsiadów, że nikt nas nie podgląda, że mogę rano wyjść w piżamie i bez makijażu wyrzucić śmieci. Ha! Co do makijażu to zauważyłam, że mam z tym problem haha jak mam już jechać do miasta i się malować to mnie normalnie krew zalewa ;) lubię ugotować zupkę i wrzucić tam warzywka, które sama posadziłam, pójść pod jabłonkę, zerwać jabłko i je zjeść ;) chodzić boso cały dzień wokół domu... a jak już widzę moją dzieciarnię szalejącą po sadzie, chlapiącą się w jeziorze czy pomagającą zbierać ziemniaki, maliny.. nic więcej do szczęścia nie trzeba. Tak mnie natchnęło na ten wpis, bo poczytałam dziś post Bubisy Jak to ludzie ludziom...... aj.

Bubisa, uszy do góry!

Mawiam, że nie musi być lepiej, oby nie było gorzej niż jest teraz.

Spełniajmy nasze marzenia. Zdaję sobie sprawę, że trudno. Ciężkie czasy... ale wierzmy, że się uda!

Pozdrawiam,

Kama